Głupota tego filmu

ocenił(a) film na 1

Przechodzi ludzkie pojęcie. Absolutnie odradzam. Ja wiem, że w horrorach często ludzie zachowują się nieracjonalnie, lub osiągają rzeczy niemożliwe, ale tutaj durnota goni durnotę z prędkością podrasowanego statku USS Enterprise. Pierwszy ginie najsilniejszy z grupy trzech osób. Zapalony surwiwalowiec, człowiek obyty z lasem mogący się poszczycić nie lada umiejętnościami, drugi ginie jego brat. Średniak, który raczej nic szczególnego nie potrafi. Zostaje ciężarna kobieta - weganka, która nie potrafi dosłownie nic -, która to początkowo hasa po zaroślach jak dzika łania, ale kiedy oznajmia towarzyszom, że jest w ciąży (bardzo wczesnej) nagle trzeba ją nosić, kręci jej się w głowie i zbiera się jej na wymioty. Tak, tak, dopiero kiedy oznajmia, że jest przy nadziei. Gdy ginie jej mąż (ten średniak) ledwie łażąca matrona zamienia się w Rambo. Zszywa sobie głębokie ubłocone, pełne zgniłych odpadków rany kolczykiem i jakimś drutem uprzednio nawet ich nie czyszcząc. Arni z Predatora mógłby jej stopy lizać. Rozpoczyna się mordercza gra z oprawcami, którymi są zamaskowane dzieciaki podróżujące rowerami. jeden to astmatyk (kaszle dopiero jak złazi z roweru, na rowerze ma modyfikator do niekasłania +6), które uprzednio zamordowały dwóch silnych mężczyzn. Metamorfoza protagonistki powoduje, że nagle zaczyna znać się na metodach dywersyjnych, używaniu rac i robieniu pułapek. Ciąża daje jej jeszcze inne niesamowite nadprzyrodzone zdolności, których pozazdrościłby sam wielki Houdini, mianowicie potrafi oswobodzić się z drucianych więzów. Nawet w obliczu śmierci będąc duszona, kiedy jej mózg zaczyna powoli gasnąć ciąża i chęć zemsty dają jej nadludzkie moce, sięga po jakiś przedmiot i wbija go w szyję ostatniego nastoletniego oprawcy. Na uwagę zasługuje również fakt, że sprzyjają jej takie moce, jak Mojra. Kiedy leżąc na stole skrępowana jak baleron już, już ma zostać wybebeszona, do oprawcy dzwoni matka, co jest powodem tryumfu bohaterki i śmierci ostatniego ze zwyrodniałych latorośli.

Ostatnia scena jest chora. Kobieta tytan wraca z lasu rowerem wspominając swojego męża, jego brata i głaszcząc się po brzuchu. Jest cała ubłocona, zakrwawiona, poobijana, ledwo żywa. Nikt na nią nie zwraca uwagi. Obok jakiegoś parkingu pod supermarketem zatrzymuje się i spotyka dziecko, które patrzy na nią i nie wiedzieć czemu uśmiecha się do niej tak szczerze, jakby właśnie dostało na gwiazdkę nowego Ipoda, a zamiast zupy grzybowej rodzice napoili go stężonym roztworem z tabletek extasy. Wymierza w nią plastikowy pistolet na wodę, udaje, że strzela, protagonistka celuje weń swe palce ułożone w znak broni, naciska wirtualny spust i jeden z najgorszych filmów w dziejach kinematografii wchodzi w najprzyjemniejszą fazę. Fazę napisów końcowych. Ludzie odpowiedzialni za takie barachło powinni zostać publicznie poniżeni, zakuci w dyby i straceni na palu po tygodniu kaźni. Ich gnijące truchła winny zawisnąć na pobliskich latarniach ku przestrodze, by nikt więcej nie odważył się nakręcić takiego ścierwa.

Na maleńki plus zasługuje muzyka, która jest miła dla ucha i dość klimatyczna, lecz niestety do tego rodzaju filmu pasuje jak pięść do nosa. Nie potrafię znaleźć ani jednej zalety tego parującego na śniegu filmowego psiego stolca. Ocena 1/10 jest absolutnym aktem łaski dla tego filmu i jego twórców.

Preservation

Głupota tego filmu

Pobierz aplikację Filmwebu!